Ürdün’de, Lübnan’da ve Türkiye’de Mültecilerin, Uygulayıcıların ve Ev Sahibi Topluluk Üyelerinin Algılarını, Umutlarını ve Davranışlarını Anlamak için Antropolojik Bir Yaklaşım

Modern tarihte Suriye ve Suriye halkları iki kez büyük bir yerinden edilme süreci yaşamıştır. Suriye, ilk olarak, 19. yüzyılın ortalarında ve sonunda, Osmanlı İmparatorluğu sınırlarından gelen birkaç milyonluk zorunlu göçe maruz kaldı. Daha sonra 21. yüzyılın başlarında Suriye yaşanan aşırı şiddet, büyük kitlelerin yerinden edilmelerini başlatan krizi tetiklemiştir. Dünya, ülke nüfusunun neredeyse %10’unun boşalma hızıyla şok oldu ve Suriye sınırındaki büyüyen yerinden edilme krizine müdahale etmek isteyen insani yardım rejimi kargaşa içerisinde kaldı. Türkiye, Lübnan ve Ürdün gibi komşu devletler, iltica talep eden bu insanları etkili bir şekilde nasıl koruyacakları konusunda tereddütte kaldılar. Hiçbir ülke yerinden edilmiş bu kişiler için mülteci statüsü vermedi ve her bir ülke bu krizle başa çıkmak için geçici önlemler aldı. Pek çok durumda, ne yerinden edilmiş kişilere ne de ev sahibi topluluğa danışılmadığından ev sahibi topluluklar, yerinden edilmiş Suriyeliler ve insani yardım politikası yapıcıları ve uygulayıcıları arasında hızla gerginlikler ortaya çıkmıştır. Bu çalışmanın iki amacı vardır: birincisi, son kriz esnasında Suriyeli mültecilerin, insani yardım uygulayıcılarının ve ev sahibi toplulukların birbirinden farklı algılarını ve umutlarını ortaya çıkarmak için nitelikli, yorumlayıcı bir metodolojinin ne kadar etkili bir şekilde uygulanabileceğini ortaya koymaktır. Çalışmanın ikinci amacı ise, koşullar izin verirse, çatışma sonrası Suriyeli toplumunun yeniden bütünleşmesine olumlu anlamda katkıda bulunabilecek ev sahibi topluluklara ilişkin sosyotarihi faktörleri araştırmaktır.